Γιαγιά.Το απόλυτο συστατικό της επιτυχίας, για να δέσει το γλυκό μια ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας. Κι ο απαραίτητος σύμμαχος μας για να αντέξουμε τα ζόρια των πρώτων, αλλά και επερχόμενων, καιρών.Είναι ο ‘από μηχανής θεός’ μας στις δύσκολες μέρες με το μωρό, ο άνθρωπος που χρειαζόμαστε, σχεδόν όσο ο μπαμπάς του παιδιού μας, ο πιστός σύμμαχος μας, όταν όλα γύρω μας καταρρέουν και είμαστε έτοιμες να ‘βαρέσουμε διάλυση’, παρατώντας σύξυλους μπαμπά και μωρό, για να πάρουμε, αλλόφρονες, τους δρόμους.
Είναι εκείνη που θα καταφέρει να ηρεμήσει το βλαστάρι μας, όταν η φαντασία μας μάς έχει εγκαταλείψει προ πολλού, εκείνη που θα βγάλει εις πέρας τη διαστημική αποστολή δουλειές σπιτιού, γιουβέτσι στην κατσαρόλα και αλλαγμένο, κοιμισμένο μωρό στην κούνια, χωρίς την παραμικρή ένδειξη ταλαιπωρίας, και με τον αψεγάδιαστο κότσο της, αγέρωχα στερεωμένο στη θέση του.Εκείνη που δε θα λυγίσει στιγμή μπρος στα ανεξάντλητα κλάματα του μωρού μας, θα υπομείνει καρτερικά τις υστερικές τσιρίδες του δίχως φανερή αιτία, ενώ, παράλληλα, θα σιγομουρμουρίζει τρυφερά «πάει ο λαγός να πιεί νερό», ως το μοναδικό «τέρας ψυχραιμίας» μέσα στο, κατά τ’ άλλα, βομβαρδισμένο μας σπίτι.
Αν δεν την έχεις, πόσες φορές ευχήθηκες να βρισκόταν εκεί, έστω για να ξεκλέψεις ένα μισάωρο ύπνου, ή ένα ευεργετικό χουζούρι στον καναπέ σου.Απ’ την άλλη, όταν την έχουμε πλήρως διαθέσιμη, βρίσκουμε άπειρους λόγους να της χρεώσουμε εκνευριστικές συμβουλές, αναχρονιστικές ιδέες ανατροφής και να της υποδείξουμε, επιπλέον, με στόμφο, τον τρόπο που πρέπει να φροντίσει το μωρό μας.Ας το παραδεχτούμε. Παρ’ όλη την καλή μας τύχη να την έχουμε κοντά μας, ως σωτήρια επιλογή, είμαστε εκεί για να περάσουμε από κόσκινο την παραμικρή κίνησή της, λες και είμαστε διπλωμάτες παιδαγωγοί και έχουμε αναθρέψει ένα τσούρμο μωρά στην προηγούμενη μας ζωή.
Δεν έχει σημασία αν είναι η μαμά μας ή η μαμά του συντρόφου μας. Σχεδόν πάντα, στο πίσω μέρος του μυαλού μας, καραδοκούν, βιτριολικές σκέψεις, του τύπου, «Θεέ μου, έβαλε μπρούμυτα τον μπέμπη να κοιμηθεί! Δεν έχει ακούσει ποτέ της για το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου;!», «μα πώς κρατάει έτσι το μωρό! Εμένα άλλα μου έδειξαν οι μαίες» «γιατί επιμένει να με πρήζει με την πιπίλα; Αφού βλέπει πως δεν την χρειάζεται το παιδί!», και πολλά άλλα τέτοια χαριτωμένα και εμπαθή, που ναι μεν, αν είμαστε καλοί άνθρωποι, δεν τα ξεστομίζουμε ευθαρσώς, δεν παύουν όμως και να μας τρώνε το μυαλό σαν σαράκι.
Εδώ βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, έρχεται να κουμπώσει περίφημα, η γνωστή παροιμία, «σηκώθηκαν τα πόδια, να χτυπήσουν το κεφάλι», ή ακόμα καλύτερα, η εξίσου πασίγνωστη ρήση, «έλα παππού να σου δείξω τ’ αμπέλια σου». Που σημαίνει, σε απλά ελληνικά, πως όταν εκείνες μεγάλωναν παιδιά, εμείς δεν υπήρχαμε ούτε καν σαν κουκίδες στο χάρτη.Παρ’ όλα αυτά, είναι σχεδόν βέβαιο, πως θα συνεχίσουμε να την στραβοκοιτάμε κάθε φορά που θα μας επισημαίνει, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ότι η αγκαλιά κακομαθαίνει το μωρό, χωρίς να έχει να μας προτείνει μια πρόχειρη εναλλακτική, θα επιμένει να δώσουμε συμπλήρωμα τσάι ή νερό, γιατί έτσι έκανε εκείνη όταν μας θήλαζε, θα προσπαθεί να κοιμίσει το μωρό μας κουνώντας το, ενώ της είπαμε χιλιάδες φορές, πως προτιμάμε να μάθει μόνο του να κοιμάται, θα ανακαλύψουμε πως έδωσε κρυφά πιπίλα, ενώ της το έχουμε απαγορέψει και θα αραδιάσει δεκάδες ξεπερασμένες μεθόδους και ‘αλχημείες’ ως απόλυτα ενδεδειγμένες, που θα παρουσιάζουν την φαντασίωση να την πετάξουμε απ’ το μπαλκόνι, ως τη μόνη μας επιλογή.
Είναι αυτό το αναπόφευκτο ‘χάσμα γενεών’, που στην πορεία ούτε και εμάς θα μας χαριστεί, ο απόλυτος τρόμος μας μην γίνουμε μαμάδες σαν τη μαμά μας, οι εποχές που προχωρούν, τα δεδομένα που αλλάζουν και βέβαια ο, κατά τ’ άλλα, συμπαθέστατος παιδίατρος μας, που βομβαρδίζει το μυαλό μας με ένα σωρό do και do not, όσο αφορά τις επιταγές της σύγχρονης παιδαγωγικής.Και βέβαια, η υστερική επιθυμία μας να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο στο μεγάλωμα του μωρού μας.
Τολμώ εδώ να μοιραστώ, την εξωπραγματική σκέψη που πέρασε απ’ τα μυαλό μου, πριν φυσικά γεννήσω, πως ίσως και να τα κατάφερνα ολομόναχη στην αρχή. Πως είναι καλύτερα, τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό, να περάσουμε χρόνο οι τρεις μας (μπαμπάς, μαμά, μωρό), χωρίς εξωτερικές παρεμβολές. Να γνωριστούμε, να δεθούμε, να χαράξουμε, τέλος πάντων, μια δική μας γραμμή.Το σύμπαν γέλασε σαρδόνια πίσω απ’ την πλάτη μου και ανέμενε τη στιγμή που θα παρακαλούσα γονυπετής για τη δική τους, πολύτιμη ‘χείρα βοηθείας’.
Γιατί, ναι μεν, οι στιγμές που περνάμε οι τρεις μας είναι μοναδικές και μας δίνουν χώρο και χρόνο να κάνουμε τα πράγματα όπως αποφασίζουμε εμείς, αλλά επειδή η καλογερική είναι κομματάκι δύσκολη και κανείς δεν προχώρησε μόνος του σε αυτή τη ζωή, ανακαλύπτεις πως η ανατροφή, ίσως είναι, τελικά, άθλημα ομαδικής στρατηγικής, τουτέστιν, καθένας βάζει το λιθαράκι του για να μεγαλώσει ισορροπημένα ένα παιδί.Και μπορεί βαθιά μέσα της και αυτή να γελά με την ξεδιάντροπη πεποίθησή μου, ότι γνωρίζω καλύτερα από κείνη τι χρειάζεται ένα παιδί, παρ’ όλα αυτά δεν αλλάζω με τίποτα στον κόσμο την ασφάλεια που νιώθω, κάθε φορά που ξεμυτίζω απ’ το σπίτι μου, ξέροντας πως το μωρό μου βρίσκεται στα ασφαλή, έμπειρα χέρια της διαθέσιμης γιαγιάς του.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε κι εγώ βαθιά μέσα μου, ξέρω καλά πως παππούς και γιαγιά, είναι πολύτιμη, συναισθηματική επένδυση για ένα παιδί.Είναι αυτοί που πρέπει και μπορούν να κακομάθουν το μωρό μας, αυτοί που δε θα του βάλουν ποτέ όρια, γιατί αυτό θα το κάνουμε εμείς, αυτοί που δε θα έχουν το άγχος μας να το μεγαλώσουν και γι’ αυτό το λόγο θα είναι πάντα χαλαροί.Είναι, τέλος, με λόγια απλά, κι αυτό που αισθάνομαι εγώ, τόσα χρόνια μετά, πως χωρίς εκείνους η παιδική μου ηλικία θα ήταν μισερή.
Αφήστε το σχόλιο σας